حاجی متین پنڈ دے سہندے زمیندار سن تے پنڈ دے سارے لوکی اونہاں دی بڑی عزت کردے سن کیوں جے اوہ روایتی قسم دے زمینداراں نالوں بڑے وکھرے تے خدا ترس سن۔ پنڈ دے غریباں تے کمیاں لئی حاجی متین ہوری ٹھنڈی وا دا بُلا سن تے اوہ غریب تے حقدار لوکاں دی ہر اوکھے ویلے دل کھول کے مدد کردے سن۔ پنڈ دے ماڑے لوکی اوہناں نوں ہر ویلے دعاواں دیندے رہندے سن۔ حاجی ہوراں دی گھر والی تے بڑا چِر ہو گیا سی ایس دنیا توں ٹر گئی سی تے اوہناں دا اکو اک پترعدنان سی جہندے نال اوہ کئیاں ورہیاں توں اکلاپے دی حیاتی گزار رہے سن پر پنڈ دیاں دھیاں بھیناں نے کدی وی حاجی ہوراں نوں اکلاپے دا احساس نہیں سی ہون دتا تے اوہ ہر ویلے اوہناں دی خدمت واسطے حاضر رہندیاں سن۔ کم کار لئی تے خیر حاجی ہوراں نے دو کوُ کامیاں رکھیاں ہویاں سن باقی پنڈ دیاں کڑیاں ہر ویلے اوہناں دی حویلی وچ کھیڈدیاں رہندیاں سن تاں جے حاجی ہوراں دا دل لگیا رہندا سی۔حاجی ہوراں نے وی کدی پنڈ دیاں ایہناں کڑیاں نوں بگانہ نہیں سی سمجھیا تے اوہناں نوں ہمیش اپنی سکیاں دھیاں وانگ ای پیار کردے سن۔ انج ای ویلا بڑا سوہنا لنگھ رہیا سی تے حاجی ہوریں اپنے ایس نکے جئے پنڈ وچ ڈاہڈے خوش سن۔
رات دے کوئی دس وجے دا ٹائم ہونا اے۔ حاجی ہوریں اپنی حویلی دے وڈے سارے ویہڑے وچ منجی ڈاہ کے بیٹھے ہوئے سن۔ پنڈ دے دوجے لوکی وی آل دوالے دیاں منجیاں تے بیٹھے گپاں مار رہے سن۔ عدنان موٹر سائیکل تے شہر گیا ہویا سی۔حاجی ہوریں فکر مندلگدے سن پئی عدنان اجے تائیں شہروں پرتیا نہیں سی۔ اوہنے تاں کدی وی اینی دیر نہیں سی کیتی۔ اوہ جدوں وی شہر جاندا سی شاموں پہلاں ای مڑ آو¿ندا سی پر اج خورے کیہڑی گل سی پئی اوہ ہن تائیں پرتیا نہیں سی۔ حاجی ہوراں کئی واری پنڈدے مراثی فتح محمد نال ایہہ گل وی کیتی پئی عدنان اجے تائیں نہیں پرتیا۔ اوتھے بیٹھے دوجے بندے وی ایس گل تے پریشان سن۔ ایسے چکر وچ رات دے باراں وج گئے تے اوتھے بیٹھے سارے لوکاں نے ایہہ فیصلہ کیتا پئی چل کے عدنان دا پتہ کرنا چاہیدا اے تے فر سارے بندے بنی بنائی ڈھانی شہر ول نوں ٹر پئے۔ حاجی متین ہوریں ساریاں توں اگے اگے سن۔ٹارچ بتیاں دی روشنی وچ اوہ اگے ودھدے رہے۔ ٹرن ویلے حاجی ہوراں اپنی بندوق وی نال لے لئی سی کیوں جے رات دا ویلا سی تے راہ وی سنسان سی۔اوہ پنڈوں کوئی مربع کُو پندھ آئے ہونے نیں تے خوشیا کمہیار ٹردا ٹردا کھلو گیا تے اپنے دوجے ساتھیاں نوں وی واج مار کے کھلون لئی آکھیا۔ حاجی ہوریں خشیے دے کول آ گئے تے پچھیا پئی کیہہ گل اے تے خشیے نے راہ توں لہندے پاسے کھیتاں وچ پئی اک موٹر سائیکل ول اشارہ کیتا۔ موٹر سائیکل تے نظر پیندیاں ای سارے دے سارے بندے اوس پاسے بھج پئے۔ موٹر سائیکل کھیت وچ ڈگی پئی سی تے اوہدی حالت وی خراب سی۔ اگلا پہیہ اپنی جگہ تے نہیں سی ہیگا تے اگلیاں لائٹاں شیٹاں سب ٹٹ بھج گئیاں سن۔ فتح محمد نے موٹر سائیکل تے ٹارچ بتی دی لائٹ ماری تے حاجی ہوریں نے دھا مار کے آکھیا اوئے ایہہ تے عدنان دی موٹر سائیکل ای اے۔ اوہنوں ویکھو اوہ آپ کتھے وے۔ تے فر سارے رل کے ایدھر اودھر عدنان نوں لبھن لگ پئے تے تھوڑی دیر وچ ای عدنان اک جھاڑی دے اوہلے پیا مل گیا۔ اوہدی حالت ڈاہڈی خراب سی اوہدے سر دا ادھا حصہ غائب سی تے رت وچ نہاتا ہویا سی۔ عدنان دی لاش ویکھ کے حاجی ہوریں تے اوتھے ای غش کھا گئے تے دوجیاں نوں حاجی ہوراں دی پئے گئی۔ بڑی مشکل نال ساریاں رل کے حاجی ہوراں نوں ہوش وچ لیاندا تے فر عدنان دی لاش چک کے راہ تے لے کے آندی۔ فر کجھ بندیاں نوں پنڈ ول ٹوریا گیا پئی اوہ پنڈ وچوں کوئی ٹریکٹر ٹرالی لے آوے۔ تھوڑی دیر پچھوں ٹریکٹر ٹرالی آ گئی تے عدنان دی لاش اوہدے اتے رکھ کے پنڈ لیاندی گئی۔پنڈ وچ تاں جویں قیامت آ گئی ہووے۔ رات دا پچھلا پہر سی پر سارا پنڈ انج کٹھا ہو گیا سی جویں دن ہووے۔ہر چھوٹا وڈا رو رہیا سی تے حاجی ہوراں دا حال ویکھیا نہیں سی جاندا۔
عدنان دنیا توں کیہہ ٹر گیا حاجی ہوراں دی دنیا ای بدل گئی۔ اوہ ہن کسے وی کم کار وچ کوئی دلچسپی نہیں لیندے سن تے ہر ویلے عدنان نوں یاد کر کے روندے رہندے سن اتوں خورے عدنان دے ساہ نال کیہڑی گل سی پئی اوہدے جان دے نال ای حاجی متین دا سارا بھرم بھار وی چلا گیا۔ زمین ہولی ہولی وکنی شروع ہو گئی تے اک دن اوہ آیا کہ حاجی ہوریں اپنی حویلی وی ویچن تے مجبور ہو گئے تے اوہ حویلی تے ساریاں زمیناں ویچ وٹ کے پنڈ نوں رب راکھا کہن لئی تیار ہو گئے۔ پنڈ دے لوکاں نے اوہناں نوں بہتیرا سمجھایا پئی تسیں ایتھے ای رہوو پر اوہناں نے تاں جسراں ضد کر لئی ہووے۔ اخیر اوہ اپنی ساری جائداد توں محروم ہو کے ویلہے ہتھیں پنڈ چھڈ کے لاہور آ گئے۔ لاہور اوہناں لئی نویں جگہ سی اوہناں نے اوتھے اک نکی جئی لون تیل دی دکان کر لئی تے لاہور شہر وچ رہن لئی مکان کرائے تے لین لئی کوشش شروع کر دتی۔ حاجی ہوراں دے ظاہری حلےے تے رکھ رکھا ویکھ کے ہر بندہ ای اوہناں نوں عزت دیندا سی۔ ہر اک ای اوہناں دی شرافت تے ایمانداری دا قائل وی سی پر اوہ جہڑے محلے وی مکان لین لئی جاندے سن اوتھوں اکو ای جواب ملدا سی پئی اسیں چھڑیاں نوں مکان کرائے تے نہیں دیندے۔ کئی جانن والیاں دے حوالے نال وی کوشش کیتی پر کئی مہینیاں تک اوہناں نوں کرائے دا مکان نہیں ملیا تے اوہ مجبوراً دکان وچ ای سوندے رہے پر اوہ ایس طرحاں دی رہت بہت دے عادی نہیں سن ایس لئی اوہ لگاتار مکان دی تلاش کردے رہے پر ہر تھاں اوہناں نوں اکو ای جواب ملدا۔حاجی ہوریں دنیا دی ایس سوچ تے بڑا حیران وی ہوندے پئی بندہ بھانویں کیڈا وی شریف ہووے پر چھڑا چھڑا ای ہوندا اے۔ دنیا دی نظر وچ چھڑا بھانویں شریف تے حاجی وی ہووے پر فیر وی اتبار دے قابل نہیں ہوندا۔ دنیا دی ایس سوچ تے اوہ ہر ویلے سڑدے بھجدے رہندے۔
ایسے طرحاں دو سال لنگھ گئے پر حاجی ہوراں نوں مکان نہ ملیا۔ مکان تاں نہ ای ملیا پر اک ہور گل جہڑی حاجی ہوراں محسوس کیتی اوہ ایہہ سی پئی اوہ اپنی دکان وچ ای بچیاں نوں قرآن مجید وی پڑھاو¿ن لگ پئے سن پر محلے والے اپنے منڈیاں نوں تاں پڑھن لئی گھل دیندے سن پر کڑیاں نوں نہیں سی گھلدے۔ حاجی ہوراں غور کیتا تے گل سمجھ وچ آئی پئی جہڑے لوک چھڑے نوں مکان کرائے تے نہیں دیندے اوہ اپنیاں دھیاں نوں چھڑے کول پڑھن لئی کسراں گھل سکدے نیں ۔ ایہہ سوچ آئی تے حاجی ہوراں نوں اپنے پنڈ دی رہتل یاد آو¿ن لگ پئی جسراں اوتھے سارے پنڈ دیاںکڑیاں سارا سارا دن اوہناں دی حویلی وچ کھیڈدیاں رہندیاں سن۔ایہوجئیاں سوچاں سوچدیاں سوچدیاں حاجی ہوراں دی سوچ دا پنچھی ہور پاسے ٹر پیا۔ اوہ سوچن لگ پئے جے دنیا والے کلے کارے شریف بندے نوں جین دا حق دے کے راضی نہیں تے فیر میں وی ایہناں دی سوچ ورگا ای کیوں نہ بن جاواں۔ میں تے سوچیا سی پئی اپنی حیاتی دا باقی حصہ بچیاں نوں قرآن دی تعلیم دیندیاں گزار لواں گا تے اپنی زندگی بس اینی اے کہ میں دو روٹیاں کھا کے سوں رہواں پر دنیا میرے کولوں کجھ ہور کرانا چاہوندی اے تے فیر اوہدی مرضی۔
حاجی ہوراں نے اپنی پوری حیاتی وچ جھوٹھ نہیں بولیا سی پر ہن اوہناں اک دن دکان بند کیتی تے اپنے پنڈ ول نوں ٹر پئے۔ پنڈ گئے تاں سارے پنڈ نے اوہناں نوں جی آیاں نوں آکھیا پر حاجی ہوراں نے جہڑی گل فتح محمد مراثی نوں آکھی اوس گل نے فتح محمد دے نال نال پنڈ دے دوجیاں بندیاں نوں وی حیران کر دتا۔ حاجی ہوراں نے فتح محمد نوں آکھیا پئی کسے زنانی نال میرے دو بول پڑھا دیو۔ حاجی ہوراں دی ایس گل تے پنڈ دے سارے ای بندے پچھے ہٹ گئے تے پنڈ دیاں زنانیاں سگوں گجھیاں گجھیاں گلاں کرن لگ پیاں پئی حاجی نوں کیہہ بنیاں پئی ایس عمرے ویاہ کرن ٹر پیا اے۔ کجھ دن حاجی ہوریں پنڈ وچ رہے تے لوکاں دیاں گلاں وی اوہناں تک پہنچن لگ پیاں تے اوہ اوتھوں چپ چپیتے آ گئے۔ لاہور آ کے اوہناں اپنی دکان تے بہنا شروع کر دتا پر اوہناں دیاں عادتاں کجھ بدل گئیاں ۔ ہن اوہ دکان تے سودا لین آو¿ن والیاں زنانیاں نال ہسن کھیڈن لگ پئے سی۔ ہولی ہولی اوہ زنانیاں نال ہاسہ مخول وی کرن لگ پئے تے فیر اک دن اوہ وی آیا کہ محلے دی اک غریب گھر دی عورت نذیراں حاجی ہوراں نال واہوا ای کھل گئی تے اک دن اوہنے حاجی ہوراں نوں کہہ ای دتا ”حاجی جی! میرا گھر والا تے کسے کم دا نہیں۔ تسیں مینوں اپنا بنا لوو“ حاجی ہوراں نے وی اوہنوں موہن واسطے اپنے آپ نوں اپنے پرانے روپ وچ پیش کیتا سی تے دولت زمین جائداد چنگی دسی سو۔ بس نذیراں حاجی ہوراں دی جائداد دا سن کے منہ وچ پانی بھر بیٹھی تے اک دن رات دے ہنیرے وچ اوہ حاجی نوں نال لے کے محلے وچوں نکل گئی۔ حاجی ہوراں نے اپنی دکان دا پہلاں ای بندوبست کر چھڈیا سی تے اوہ نذیراں نوں نال لے کے لاہور توں فیصل آباد ٹر گیا۔ اوتھے جا کے اوہنے اک دکان کرائے تے لئی تے تھوڑا بہتا سامان لیا کے دکان چلا لئی تے پہلے ای دن دکان دے نیڑے ای اک مکان وی کرائے تے مل گیا۔ مالک مکان نے کجھ وی نہ پچھیا پئی تسیں کتھوں آئے او ، ایہہ نال زنانی کون اے؟ کم کا ر کیہہ کردے او؟بس اوہنے ویکھیا پئی اک شریف بندہ فیملی نال آیا اے تے اوہنوں مکان دی ضرورت اے تے اوہنے بسم اللہ کر کے مکان کرائے تے دے دتا تے حاجی ہوریں اپنی کڈھ کے لیاندی ہوئی زنانی نال اوس مکان وچ ہسدے وسدے رہندے رہے۔
0 تبصرے